ძვირფასო უკრაინავ!
როგორ, გაგიმეტეს?... როგორ გაიმეტეს შენი ლურჯი ლაჟვარდები, თეთრი ღრუბლები და ხორბლის სურნელით გაზავებული შენი ნაყოფიერი მიწა?... ამჟამად შენი მოქუფრული ცა შენს ბედს დასტირის, ჭურვებით დაცხრილულ შენს მკერდს ნისლში ახვევს, და მარადისობაში წერს მათ სახელებს, ვინც გმირულად გასწირა თავი შენი გულისათვის!
ახლა, ადამიანები, რომლებმაც შენს ღრუბლებთან ერთად გაიღვიძეს, შენი ჭრილობებითა და შენი ტკივილით გულდამძიმებულნი შენთან ერთად გმინავენ... ეს გმინვა საუკუნეებში ჩანთქმული ღაღადისი და მრავალსაუკუნოვანი თვალთა ცრემლია - ეს ის ცრემლია, რომელსაც ჭირთამთმენი ისტორიული მეხსიერება ხოჯალოს, აღდაბანის, ვანის, ხათინის, სრებრენიცასა და ჰოლოკოსტას გენოციდების გამო ღვრიდა...
მედგრად იყავი, გმირო უკრაინავ!
ეს ბრძოლა, რომელსაც მშობლიური მიწებისა და თავისუფლების დასაცავად წარმართავ, ადამიანის ჩაგვრისა და უსამართლობის წინააღმდეგ წარმართული უწმინდესი ბრძოლაა! ეს არის სამკვდრო-სასიცოცხლო ბრძოლა, რომელიც შეცვლის მსოფლიო წესრიგსა და კაცობიობის სადღეისო სურათს. ეს არის უკიდურესი დაპირისპირება წმინდათაწმინდა ადამიანური ღირებულებებისთვის!
მხნედ იყავ, ჩემო მედგარო ძმავ!
მსოფლიო მტკნარდება და იწმინდება შენი გმირი ვაჟებისა და ჭურვების ქვეშ დაღუპული ბავშვების სისხლით და მიწასთან გასწორებული შენი ქალაქების შემაძრწუნებელი მდუმარებით.
არ დაიდარდო, ძვირფასო დაიკო... გწამდეს, რომ საღამოს მწუხრში კიევის ქუჩებში მოსიარულე ერის დიდი შვილების - გოგოლის, ბულგაკოვის, დოვჟენკოსა და უკრაინელი ხალხის პატრიოტი ასულის ლესია უკრაინკას გულამოსოკვნილი კვნესა ჩვენც გვესმის... დიდი ტარას შევჩენკოს ვაჟისადმი მიძღვნილი ლექსის სტრიქონებში ჩაქსოვილ ტკივილს ვიზიარებთ და ვამაყობთ ამ უბადლო ვაჟკაცობითა და გამბედაობით:
„თუ მომადგება სიკვდილი ოდეს,
მშობელ მიწაში დამმარხეთ მაშინ.
აქ გამითხარეთ საფლავი, როგორც,
უკიდეგანო სამშობლოს ცაში.
აქ განვისვენო და დედის ნანა
მიმღეროს დნეპრმა დღითა და ღამით.
მესმოდეს მარად მთების ძახილი,
და ვიგრძნო სულის სიმშვიდე ამით!
დრო მოვა, როცა სისხლს მომხდურისას,
მთლად გადარეცხავს მდინარის წყალი.
მე სწორედ მაშინ ავღსდგები მკვდრეთით ,
და გულიც აღარ მექნება მწყრალი.“
აფაგ მესუდი
აზერბაიჯანის სახალხო მწერალი