რაც ვიცნობ, სულ ოპოზიციაშია და ხელისუფლების მომხრეთა ბანაკში მისი ყოფნა ცოტა მეხამუშება. თუმცა, ფაქტი თავისთავად საინტერესოა. იმედს ვიტოვებ, ბიძინა გიორგობიანს ჩვეული ობიექტურობა შენარჩუნებული ექნება და კრიტიკულ ხედვას ეიფორია არ გააფერმკრთალებდა.
– ბიძინა! პირველ რიგში გილოცავ ნაციონალური რეჟიმის დამარცხებას საქართველოში! მალე სამშობლოში მომელოცოს. გამარჯვების შეგრძნება საუკეთესო შეგრძნებაა, მითუმეტეს სამართლიანობის გამარჯვების. თუმცა, არიან ადამიანები, ვინც ამ გამარჯვებას დამარცხებად აღიქვამენ და დროებითს უწოდებენ. მაინტერესებს შენი, როგორც ემიგრანტის შეფასება ამ მოვლენებზე. მნიშვნელოვანია, როცა მოვლენებს გვერდიდან აფასებ და არა ეპიცენტრიდან. როგორ ფიქრობ, რამდენადაა მოსალოდნელი რევანში?
– ნაციონალური მოძრაობა ამორტიზირებული პოლიტიკური ძალაა. რევანში ფაქტობრივად, გამორიცხულია. შეიძლება, გარკვეული პერიოდის შემდეგ, მოახერხონ ახალი სახეების მოძიება და რეკრუტირება სხვა სახელწოდების ქვეშ.
– ვანო მერაბიშვილმა უკვე განაცხადა, რომ ამას აპირებს.
– მაშინ შეიძლება დავუშვათ, რომ აღსდგებიან სხვა ფორმით. მათ მიერ ხაზინიდან დიდი რაოდენობით თანხებია მოპარული. ეს თანხები გადარიცხულია ობშორულ ზონებში, ევროპულ და ამერიკულ ბანკებში, ესენი ახალი სახეების წარმოჩენას ეცდებიან არა "ნაცმოძრაობის", არამედ სხვა პარტიის სახელით. ვანო მერაბიშვილი, გოკა გაბაშვილი, დავით კეზერაშვილი, გიგა ბოკერია, ლევან რამიშვილი – ესენი არიან ბოლომდე დისკრედიტირებული ადამიანები, რომლებმაც ამოწურეს თავიანთი პოლიტიკური შესაძლებლობები, რადგან ამ შესაძლებლობებსაც აქვთ საზღვარი. თუ ამ საზღვარს ცდები, კარგავ ყველაფერს. მათ ამოწურილი აქვთ საკუთარი მექანიზმები, რომ დარჩნენ პოლიტიკურ ძალად.
– მაინც, როგორ ხედავ საქართველოს პოლიტიკურ ლანდშაფტს უახლოეს მომავალში?
– ჩემი აზრით, პარლამენტში ნელ–ნელა მოხდება რამოდენიმე პოლიტიკური ძალის ფორმირება.
– ანუ, კოალიცია დაიშლება?
– უკვე რამოდენიმე ფრაქციაა ჩამოყალიბებული, მაგრამ კოალიცია ჯერჯერობით არ დაიშლება, ვიდრე სააკაშვილის პარტიის ნარჩენები არსებობს. თუმცა, მათი ეროზიაც მალე დაიწყება. ესენი არიან ადამიანები, რომელთაც არანაირი სოციალური საყრდენი აღარ აქვთ. ის პროცენტებიც, რაც მათ მიიღეს, თავადაც იციან, რომ იყო გაყალბებული, ძალადობრივი და სხვადასხვა ადმინისტრაციული რესურსით მიღებული. თუ ეს დეპუტაცია დაიშლება, მაშინ "ქართული ოცნება" დარჩება მოწინააღმდეგის გარეშე. მოწინააღმდეგის გარეშე "ქართული ოცნება" შესაძლებელია შიგნით გაიშალოს. ეს მოხდება მხოლოდ იმიტომ, რომ "ნაცმოძრაობას" არავითარი რესურსი აღარ აქვს, იგივე სახეებით მოახდინოს რებრენდინგი. მერაბიშვილს შეიძლება ამის დიდი სურვილი აქვს, მაგრამ ... ისინი ჯერ კიდევ ვერ აცნობიერებენ, რა მოხდა საქაერთველოში. ამის მიხვედრას ნელ-ნელა დაიწყებენ, ძირითადად მას შემდეგ, როცა პარლამენტში გამოთქმულ მათ სურვილებს ხმას არ მისცემენ. მაშინ იძულებულნი იქნებიან, შეაფასონ არსებული რეალობა.
– და გადააფასონ საკუთარი ღირებულებები...
– ანუ ჩავარდნენ ისეთივე მდგომარეობაში, როგორც მათ ჰყავდათ ოპოზიცია მთელი 9 წლის მანძილზე. ამის შემდეგ მათ შიგნით დაიწყება ეროზია, რადგან სოციალური საყრდენი აღარ ეყოლებათ. ნებისმიერი პოლიტიკური ჯგუფი გამოხატავს რომელიმე სოციალური ან ეთნიკური ჯგუფის ინტერესებს. მაგალითად, ეკა ხერხეულიძე და ნუგზარ წიკლაური დღეს ვერ გამოხატავენ ვერავის ინტერესებს, გარდა საკუთარისა. მათ უკან სრული სიცარიელეა. ამიტომ აღარ აქვთ მომავალი. მათ შეუძლიათ მოიძიონ ადამიანები, რომლებიც 5–10 წლის შემდეგ, მათი ფინანსური რესურსებით პოლიტიკურ ჯგუფად წარმოგვიდგებიან, ოღონდ "ნაციონალების" კრიტიკით. თორემ ის დრო ნამდვილად აღარ დადგება, როცა ვანო თავის კაბინეტში ახალ ბავშვებს შეკრებს და აძახებინებს: ვანო მაგარია! მიშა მაგარია!
– დესტრუქციულ გამოხტომებსაც გამორიცხავ მათგან?
– რა შეუძლიათ გარდა იმისა, რომ ლტოლვილებს რომელიმე შენობის დაკავებისკენ უბიძგონ? ეგ არასერიოზული პატარ-პატარა მავნებლობებია, მაგრამ დიდ და სერიოზულ მავნებლობას ვეღარ შეძლებენ. "ნაცმოძრაობა" უკვე სრულიად ამორტიზებული პილიტიკური მანქანაა, რომელსაც აღარ შეუძლია ტვირთის ზიდვა. და აგდია ისტორიის სანაგვეზე.
– საზოგადოების ერთი ნაწილი იქამდეც მივიდა, რომ, რეფერენდუმის გზით, "ნაციონალურ მოძრაობას", როგორც პარტიას, აეკრძალოს ფუნქციონირება და გასამართლდეს კიდეც.
– ამას თავისი წესი აქვს, რეფერენდუმი არ სჭირდება. პარტიის გასამართლება შეიძლება მოხდეს, თუ საერთაშორისო სამართლის ნორმების მიხედვით, თუკი კონკრეტული დამნაშავე დანაშაულს ჩადიოდა პარტიის სახელით. მაშინ, როდესაც სანოძე და მელნიკოვი სანდრო გიგრვლიანს ოქროყანის სასაფლაოზე აწამებდნენ, მას აწამებდნენ თაკო სალაყაიას და დათა ახალაიას სახელით და არა "ნაცმოძრაობის" სახელით. აი, ჩვენ რომ შევძლოთ დამტკიცება, რომ სააკაშვილმა ან მერაბიშვილმა პარტიის სახელით ესა და ეს დანაშაული ჩაიდინა, ამის შემდეგ ჩვენ გვექნება ბერკეტი, რომ საერთაშორისო საზოგადოება ჩავაყენოთ საქმის კურსში, რომ არ გამოვიდეს ისე, როგორც ადრე, რუსულ პრესაში რომ საქართველოზე პასკვილები იწერებოდა და ქართველი მწერლები ქართულ პრესაში ქართულად პასუხობდნენ.
– ამ ეტაპზე, რამდენადაც ვიცი, მსგავსი ფაქტები არაფერი მოიძებნება მათ წინააღმდეგ...
– არა, რამდენადაც ვიცი, პარტიულ დონეზე ხელჩასაჭიდი არაფერია, თუმცა ცალკეულ პირებზე უამრავი კომპრომატი არსებობს.
– რამდენად რეალურია პრეზიდენტის საარჩევნო ვადის გადმოწევა?
– პრინციპულად შესაძლებელია, იმიტომ, რომ სააკაშვილმა რამდენიმე თვე ზედმეტად მიითვისა. თუ ექნება "ოცნებას" საკონსტიტუციო უმრავლესობა, ამას ხელს ვერაფერი შეუშლის. დარწმუნებული ვარ, ყოველი დღე ამ ადამიანისთვის ტრაგედიაა ამ პოსტზე, რადგან ვერ ერთობა თავისი პროგრამით, ვერც შადრევნებს ხსნის... ქვეყნისთვის მით უმეტეს, ცუდია, რადგან ვერ მიდიხარ წინ.
– ქვეყანაში ფაქტობრივად, ორხელისუფლებიანობაა...
– ასეა და ამ ვითარებაში გვმართებს ძალიან დიდი დაკვირვება და სიფრთხილე.
– სად შეიძლება საფრთე იყოს? ანუ არჩევნების მონაპოვარი შესაძლებელია, დაიკარგოს?
– ერთადერთი საშიშროებაა, რომ არჩევნების მონაპოვარს არ გაუფრთხილდეს თვითონ ხალხი, თორემ სააკაშვილი ამ მონაპოვარს ვეღარ მიითვისებს. ხალხმა ეს თავისი სისხლის ფასად მოიტანა. ის ადამიანები, რომლებსაც საარჩევნო კამპანიისას მჟავას ასხამდნენ თვალებში და, წლების მანძილზე, სცემდნე განსხვავებული აზრისთვის, ბოლომდე იდგებიან ამ მონაპოვარის დასაცავად. სულ ერთი თვეა გასული იმ რეჟიმიდან და ჯერ არავის არაფერი დავიწყებია. ხალხს რომ ეს არჩევანი არ გაეკეთებინა, საქართველოში ცხოვრება იქნებოდა გაუსაძლისი და იმ ადამიანების ყოფაზე საუბარიც კი საშინელება იქნებოდა, ვინც მათ აქტივისტებად ჰყავდათ დაფიქსირებული და შემჩნეული ოპოზიციასთან კავშირში.
– როგორ ფიქრობ, სამართლიანობის განცდა საბოლოოდ დაკმაყოფილდება ამ ქვეყანაში?
– აუცილებლად...ჯერჯერობით რასაც ვუყურებ, – თეა წულუკიანიც, გენერალური პროკურირიც, შსს–ც, საპარლამენტო საგამოძიებო კომისია, ეს ყველაფერი ჩემთვის უკვე სამართლიანობის გარანტიაა.
– ბარამიძემ მოითხოვა, საპარლამენტო კომისიის თავმჯდომარე ოპოზიციონერი უნდა იყოსო?
– ბარამიძემ ჯერ კიდევ არ იცის, რა ხდება მის თავს...
– ანუ ქვეყნის განვითარების პრიორიტეტები სწორადაა დასმული?
– მთავარია რეალობის განცდა. ჯერ არაა ინსტიტუცია ჩამოყალიბებული. საპარლამენტო კომისია არაა ჩამოყალიბებული. მაგალითად, სოზარ სუბარს სჭირდება კომისიის დასკვნა, რომლის საფუძველზეც გაათავისუფლებს პატიმარს, მაგრამ არაა ჯერ კომისია ჩამოყალიბებული. ჩვენ არ უნდა გადავუხვიოთ სამართლებრივ გზას. თუ დავინახავთ, რომ გავიდა 3–4 თვე და არ კეთდება რაღაც სწორად, არც რეალური შედეგები იდება, დიდი იმედი მაქვს, რომ თავად ადამიანები აღარ დათმობენ ადვილად საკუთარ მონაპოვარს. თუ გავიდა ხანი და მოქალაქეები დაინახავენ, რომ სიო არ ირხევა პოზიტიურისკენ, მაშინ ისინი რამენაირად მიაწვდენენ ხმას მთავრობას, რომ უკმაყოფილოები არიან.
– ალბათ, მთავარია საზოგადოების აზროვნებაში შეიცვალოს რაღაც და გაუჩნდეს მას საკუთარი უფლებების დაცვის მოთხოვნა.
– ამის პრეცედენტი უკვე გვაქვს. ადამიანებს საქართველოში, "ნაციონალური მოძრაობის" წყალობით, იმდენი პრობლემა შეექმნათ და ისეთი ჯოჯოხეთი გამოიარეს უსამართლობის და უზნეობის ფონზე, რომ ეჭვი არ მეპარება. ახლანდელი "ოპოზიცია" ბოლო თვეებში პოლიტიკურ მოედანზე დაბოდიალობდა ისე, როგორც ბრმა დადის დანაღმულ მინდორზე. რას აკეთებდნენ, თავადაც არ იცოდნენ, დაწყებული ჯარიმებიდან ( მეც მაქვს 900 000 ჯარიმა დაკისრებული, 6 წლიანი მუხლის მისჯის გარდა). ადამიანები უსახლკაროდ დატოვეს. ამ ფონზე "ნაციონალების" გამარჯვების ერთადერთი შანსი იყო – არ ჰყოლოდათ მოწინააღმდეგე. მათ მთელი პოლიტიკური მოედანი ჰქონდათ მოსწორებული – მარიონეტული პარტიები ერთ მხარეს, თვითონ მეორე მხარეს... ასეთ შემთხვევაში, "ნაცმოძრაობა" გაიმარჯვებდა და თავიანთ სატელიტ პარტიებს რაღაც პროცენტებს მიანიჭებდნენ და იცხოვრებდნენ ბედნიერად.
– აშკარად და თვალშისაცემად გაქრნენ ერთ დროს "ოპოზიციური" პარტიები სცენიდან. მათგან მოვლენების შეფასებებიც კი არ ყოფილა. ეს რას უნდა მივაწეროთ? "სახლში წასვლა" გადაწყვიტეს?
– მე სულ ვამბობ, რომ წარმოდგენა, ვითომ პოლიტიკა ბინძური დისციპლინაა, პოლიტიკა ინტრიგანების საქმეა, ასეთი და ისეთია, არასწორია. განვმარტავ კიდევ ერთხელ, რომ პოლიტიკა ძალიან საინტერესო მეცნიერებაა. პოლიტიკა ცხოვრების წესია და პოლიტიკოსი გამოხატავს რომელიმე სოციალური ან ეთნიკური ჯგუფის ინტერესებს საკანონმდებლო დონეზე და იცავს მას. თუკი ასეთი ჯგუფები არ არსებობენ, მაშინ პოლიტიკაში ყოფნა ძალიან დროებითი მოვლენაა და დამოკიდებულია მხოლოდ ინტრიგაზე, ან მოსყიდვაზე. სოციალური ბაზისის არმქონე პარტიები ქრებიან. ასე დაემართება ბევრ პარტიას. როცა შეკვეთა აღარ არსებობს, პარტია კვდება.
მაგალითად, როცა დავით უსუფაშვილმა პარლამენტის გახსნის დღეს თქვა – პატივს მივაგებ ირინა ენუქიძის ხსოვნასო, – ის ჩემს, ბერლინში მცხოვრები ქართველის ინტერესებს გამოხატავდა ქუთაისში იმ დღეს. როცა ტრიბუნაზე დგას გოკა გაბაშვილი და ნატოში შესვლაზე მელაპარაკება, და როცა ვიცი, რომ მატყუებს, ის ჩემი ინტერესების გამომხატველი ვერ იქნება.
– პოლიტიკაც ჩვეულებრივი ბაზარია – არის მოთხოვნა და ხარ. არაა მოთხოვნა და გადიხარ ბაზრიდან.
– ზუსტად ასეა... ტყუილით ბიზნესში ვერ იქნები. წაგებაზე ვერ იმუშავებ. შეიძლება ვიღაცამ გაფინანსოს გარკვეული ვადით, მაგრამ, როგორც კი აღარ იქნები საჭირო, აღარ დაგაფინანსებენ და მომენტალურად კვდები.
– ყბადაღებულ "ქართული ოცნების" რუსულ ორიენტაციაზე", რა აზრის ხარ?
– რუსეთი დღეს მსოფლიოს პოლიტიკურ ურთიერთობებში ერთ–ერთი მთავარი მოთამაშე და დამოუკიდებელი პოლიტიკური ცენტრია. ერთია აშშ, მეორე ევროპის გაერთიანება, მესამე რუსეთი და მეოთხე ჩინეთი, ინდოეთი და მზარდი ბრაზილიის ეკონომიკები... ამ პოლიტიკურ ცენტრებს შორის ერთ–ერთი უძლიერესია რუსეთი, რომელიც პირდაპირ გვესაზღვრება. ამიტომ, არასერიოზული მიდგომაა რუსეთის იგნორირება, უბრალოდ სასაცილოა. ევროპაში დამკვიდრება უნდა იყოს ჩვენი სტრატეგიული მიზანი და ამ მიზანთან უნდა მივიდეთ ტაქტიკური შესაძლებლობებით. მათ შორის, რუსეთთან ურთიერთობების აღდგენით. უნდა მოხდეს აფხაზეთში ევროკავშირის პოლიტიკური სტრუქტურების გააქტიურება, ისე რომ თვითონ აფხაზებს მიეცეთ ევროპასთან პირდაპირი კავშირის უფლება, თუნდაც საქარველოსგან დამოუკიდებლადაც და, ჩვენ და აფხაზები, ევროპაში შევხვდეთ ერთმანეთს. საქართველო მიდის ევროპისკენ და მათაც მივცეთ საშუალება, რომ წაიწიონ ევროპისკენ. ძალიან სწორი ხედვა აქვს ირაკლი ალასანიას, როცა აცხადებს, რომ რუსეთთან ურთიერთობაში ჩვენ გვჭირდება მედიატორი და ასეთი შეიძლება იყოს გერმანია.
– ანუ შენთვის მისაღებია ის მიდგომა, რომ ჯერ ურთიერთობები გამოსწორდეს და შემდეგ მოგვარდეს პრობლემები...
– რა თქმა უნდა, ეს თავისებური თერაპიაა.
– შენი აზრით, რამდენად იმოქმედა არჩევნების შედეგებზე ივანიშვილის ფაქტორმა? ჩემი აზრით, შედეგში მაინც ყველაზე მნიშვნელოვანი იყო საზოგადოებაში მომწიფებული პროტესტი.
– რასაკვირველია. ადამიანები უკვე მზად იყვნენ იმისთვის, რომ "ნაციონალური მოძრაობა" უნდა შეცვლილიყო. და ქართულ პოლიტიკას აკლდა განუსაზღვრელი ნდობით აღჭურვილი პირი. ასეთი იყო სწორედ ბიძინა ივანიშვილი.
– და არა მისი ფული?
– ივანიშვილის ფულზე მოსაუბრე "ნაციონალური მოძრაობის" აქტივისტების დიაგნოზები უკვე ფსიქიატრიის კანონზომიერებებს შეესაბამება.
– რას გულისხმობ?
– მაგალითად, დათო დარჩიაშვილი სულ ახლახანს ხმამაღლა აცხადებდა, რომ ვისაც ბიძინა ივანიშვილის პრემიერ-მინისტრობის სჯერა, ყველა გიჟია. ბიძინა ივანიშვილი კი არის უკვე ამ პოსტზე და დარჩიაშვილის განცხადებიდან თვენახევარი გავიდა. შესაბამისად, ან უნდა აღიაროს, რომ თავადაა გიჟი, ანდა ბოდიში მოუხადოს ხალხს. მაგრამ დარჩიაშვილის მსგავს კატეგორიას არ აქვს ამდენი სინდისი. ამ კასტას ისეთივე წარმოდგენა აქვთ სხვებზე, როგორებიც თავად არიან.
– სხვანაირები ვერ იქნებიან. მათი ძალა იყო ფულში და ტერორში...
– სწორედ ამაშია საქმე. დარწმუნებულნი იყვნენ, რომ კონკურენტს სხვა იარაღი ვერ ექნებოდა.
– მაგალითად, ისეთი იარაღი, როგორიცაა ღირსება. საქართველოში ხელისუფლების არჩევნების გზით ცვლილებას, როგორი გამოხმაურება ჰქონდა გერმანიაში მედიისა და სამთავრობო დონეზე?
– შესანიშნავი. საერთაშორისო თანამეგობრობამ, საერთაშორისო ინსტიტუციებმა, რომლებმაც ნახეს ქართველი ერის თავგანწირვა, ამ რეჟიმის წინააღმდეგ, ერთმნიშვნელოვნად უთხრეს სააკაშვილს – უსიტყვოდ ეღიარებინა შედეგი. და სააკაშვილიც გახდა იძულებული, რომ ეღიარებინა, თორემ ის მზად იყო, ხაშურის მაგალითი განევრცო მთელ საქართველოზე.
– როგორია ქართული ემიგრაციის განწყობა გერმანიაში. უნდა ველოდოთ მასიურ დაბრუნებებს სამშობლოში?
– არსებობს ემიგრანტის რამდენიმე კატეგორია. საქართველოდან გასული ნებისმიერი ადამიანი უკვე ემიგრანტია. მაგრამ არიან ემიგრანტები, რომლებიც სასწავლებლად, ლუკმა პურის საშოვნელად არიან გასულები ქვეყნიდან, არიან პოლიტიკური ნიშნით დევნილები. მაგალითად ისე, როგორც მე. ჩემი ემიგრაცია უკვე 18 წელია გერმანიაში გრძელდება. მანამდე ესტონეთში და რუსეთში ვცხოვრობდი.
– იქაც პოლიტიკურ ემიგრაციაში იყავი?
– 1993 წლის ნოემბრიდან ემიგრაციაში ვარ. ხშირად მაპატიმრებდნენ ხოლმე. არც თენგიზ კიტოვანის და ჯაბა იოსელიანის რეჟიმი მწყალობდა. როცა დავბრუნდი, სააკაშვილმა და მერაბიშვილმაც იგივე გაიმეორეს.
შესაბამისად, კარგი ცხოვრების გამო თავის ქვეყანას არავინ ტოვებს. ამ გასვლას ყოველთვის თავისი მიზეზი აქვს.
– გაიგებდი ალბათ, არასამთავრობო ორგანიზაციებმა დაიწყეს მოძრაობა ქართულ ემიგრაციასთან მიმართებაში, რაც მათ მასობრივ დაბრუნებას უკავშირდება...
– კი, მოვისმინე და ამას ჩემთვის უფრო პროპაგანდისტული ხასიათი აქვს, რასაც ამ ეტაპზე მოვერიდებოდი. როცა შეიქმნება პოლიტიკური და ეკონომიკური პირობები იმისა, რომ ემიგრანტები მანდ დაბრუნდნენ, ეს მექანიკურად მოხდება. ემიგრანტს მოწოდება არ სჭირდება. მე 18 წელია აქ ვცხოვრობ. უფროსი შვილი 3 წლის იყო აქ რომ ჩამოვიყვანე, ახლა კი მე–3 კურსის სტუდენტია პოცდამის უნივერსიტეტში. მეორე შვილი საერთოდ აქ დაიბადა და აქაურ კულტურაშია ამოზრდილი. ახლა რომ მე ეს აქედან ამოვგლიჯო და გლდანის სკოლაში მივიყვანო, სადაც მე ვცხოვრობ, მოუვა კულტურული შოკი. ამიტომ ემიგრანტების დაბრუნების პროცესი მარტივი პროცესი არაა.
– შენ გერმანიის მოქალაქე ხარ და შეინარჩუნე საქართველოს მოქალაქეობაც...
– კი, ჩემზე ხშირად წერენ, რომ მე პოლიტიკური თავშესაფარი მაქვს აქ, არადა ჩვეულებრივი მოქალაქე ვარ გერმანიის და თავშესაფარი არ მჭირდება. საქართველოს მოქალაქედაც დავრჩი, რადგან სააკაშვილმა თავისი ბრძანებით არ გამიშვა საქართველოს მოქალაქეობიდან.
– დაბრუნებას გეგმავ?
– რასაკვირველია, როცა გადაიხედება ჩემი საქმე სტრასბურგში. ამ საქმესთან დაკავშირებით საპარლამენტო კომისია იყო შექმნილი 2007 წელს და არსებობს შესაბამისი დასკვნა. როცა პროკურატურა და იუსტიციის სამინისტრო გადახედავს, მე მოვაწერ ხელს საქართველოსთან გარიგების აქტს. გამოვიტან სარჩელს და დავბრუნდები. მთავარია, ინტერპოლით ძებნა მოიხსნას ჩემზე. მთელმა საქართველომ იცის, სად ვცხოვრობ, მაგრამ გივი თარგამაძე წითელი ცირკულარით მეძებს მაინც დღემდე. მისი და ვანო მერაბიშვილის პირადი მითითებით ვარ იქ შეყვანილი. რასაკვირველია დავბრუნდები, სახლი მაქვს მანდ და მოხუციდედა მყავს. მისახედია ბევრი რამ ჩემგან.
– დარგი, რომელშიც მუშაობდი, ისიც მისახედია. შემოთავაზების შემთხვევაში, დაუბრუნდები ძველ საქმიანობას, რაც ვიცი, რომ კარგად იცი?
– არ ვიცი, სახელმწიფო სამსახურისგან თავს შევიკავებდი.ძალიან გაოცებული დავრჩი, როცა ქართული ტელევიზიები მინისტრობის კანდიდატებში მასახელებდნენ, რადგან არანაირი შემოთავაზება არ ყოფილა. რომც ყოფილიყო, ჩემგან ვერ იქნებოდა დადებითი პასუხი მთელი რიგი პროცედურების გამო. "რუსთავი 2"–ს და "იმედს" ჰქონდათ ასეთი მიდგომა კანდიდატებისადმი, რომ "ოცნება" საქართველოში კრიმინალებს აბრუნებს.
– დიახ, ველით პერსონა ნონ გრატების მასიურად შემოსვლას საქართველოში.
– კი, მე მაგალითად, შაქრო კალაშოვთან ერთად ვბრუნდებოდი, ტყეები უნდა დამეპყრო და წამერთმია ბენდუქიძისთვის. გავიგე, თამარ ჩერგოლეიშვილი ტელევიზიას ხსნის ბენდუქიძის დაფინანსებით და ძალიან გავმხიარულდი. საინტერესო ადამიანები არიან. თუ ვანო მერაბიშვილი რებრენდინგს იმით ფიქრობს, რომ თამარ ჩერგოლეიშვილი იქნება ტელევიზიაში და ეკა ზღულაძე იქნება ამ ტელევიზიის ანალიტიკოსი, კიდევ უფრო ვრწმუნდები, რომ მათი რევანში გამორიცხულია. მათი ფანტაზია ვერ მიდის ჩერგოლეიშვილის და ბენდუქიძის იქით და თუ ძალიან დაძაბავენ გონებას, შეიძლება, იულია ლატინინასთან ჩავიდნენ მოსკოვში. სხვათა შორის, ლევან რამიშვილისა და გიგა ბოკერიას გონებისგან ხალხი უფრო მეტს მოელოდა და ისინი ფაქტობრივად, დისკვალიფიცირებულები არიან უკვე.
– თუმცა, ბოკერია ყველაზე ადეკვატურად იქცეოდა ამ პერიოდში.
– მას პოპულარულ ენაზე განუმარტეს, რაც საჭირო იყო და მიხვდა, მაგრამ არიან ბოლომდე არაადეკვატურებიც. მაგალითად, როცა საბჭოთა ჯარებმა ვისლა–ოდერის ფორსირება განახორციელეს და ბერლინში იქით მიმავალი არტილერიის ყრუ გუგუნი ისმოდა, ადოლფი იჯდა ბუნკერში და გამარჯვების ტრიუმფალური თაღის ესკიზებს ხატავდა.
– "ნაციონალური მოძრაობის" ლიდერს და ე.წ. პრეზიდენტს ნეტავ ხატვა არ ეხერხება?
ესაუბრა კატო ჩულაშვილი