გიორგი ტიგინაშვილი:-"ყველაზე დიდი ირონიაა, როცა თავისუფლებაზე ცოდვათა მონობაში მყოფი ადამიანები ვსაუბრობთ"

   მოცემული დღევანდელობა და პრობლემათა მიზეზები

     ჯანსაღი ადამიანის ცხოვრება, მუდამჟამს უნდა იყოს სულიერად მმარხველი, ფხიზელი და გონებით მღვიძარე, რათა მისი შინაგანი თავისუფლება და სილაღე არ წარიტაცოს დროებითმა თუ მოჩვენებითმა კეთილდღეობამ, რომელსაც მატერიალისტური და მოდერნისტული გარემო მკაზვრულად გვთავაზობს. 

    ყველაზე დიდი ირონიაა, როცა თავისუფლებაზე ცოდვათა მონობაში მყოფი ადამიანები ვსაუბრობთ, როცა მხოლოდ პოლიტიკურ და სოციალურ სუვერენიტეტს მოვიაზრებთ თავისუფლებად, როცა უსირცხვილო თვითპრეზენტირებითა და დაუოკებელი ნარცისიზმით გვსურს სახალხო პოპულარობის, დივიდენტებისა და წარმატებების მოპოვება.

    საგულისხმოა, რომ სადღეისოდ, ყველა აღტაცებით მსჯელობს ეკონომიკურ პროგრესზე, თავდაცვითი სისტემის გაუმჯობესებაზე, კვების რაციონზე, უსაფრთხოებაზე, მაღალტექნოლოგიურ  მიღწევებზე, გართობაზე, დასვენებაზე, ეკოლოგიაზე და ა. შ. და არავინ საუბრობს პიროვნებასა თუ ადამიანზე, როგორც განსაკუთრებულ ფენომენზე, როგორც ღვთისაგან შექმნილ უკვდავ, ინტელექტუალურ, ზნეობრივ არსებაზე და არა მაიმუნისა და ევოლუციური წიაღიდან წარმომდგარ ჰომოსაპიენსზე. სირცხვილია, როცა XXI საუკუნეშიც,  ათეისტი ხარ, მაშინ როცა სამყაროში არსებულ უმარავ განსაცვიფრებლად მიუწვდომელ საიდუმლოებას საბურველი აეხსნა; როცა კაცობრიობამ შეისწავლა მოლეკულა, ნაწილაკი, ატომი და სხვა მანამდე უხილავი კანონზომირება; როცა თვალწინ გვაქვს დაუწერელი ბიბლიის გადაშლილი წიგნი, ანუ – ბუნება, რომელზე დაკვირვებითაც საოცარ სინამდვილეებს ვაწყდებით. 

    ჩემი მოკრძალებული გამოცდილებით ასე ვხედავ მოცემულ საკითხს: ამპარტავანი ადამიანი სასაცილოა, რადგან ყველაფერში ხელოვნურია, მას არაფერი აქვს თავისი, მუდმივად კონფლიქტშია საკუთარ სურვილებსა და შესაძლებლობებს შორის, ამბიციები მოსვენებას უკარგავენ, საზოგადოებრივი აზრის მძევლად აქცევენ, რის გამოც, ის ყოველთვის ეკლებზე ზის, რათა არ შეიცნონ (ეს გაუცნობიერებლად ხდება), ამასთან, იგი დაუცხრომლად ეჭიდავება ღმერთს და მიიჩვენს, რომ თავად უზენაესია მასთან ვალდებული და არა პირიქით. ასეთი ადამიანების კვალს კი მცირეოდენი ცხოვრებისეული განსაცდელის წვიმაც კი იოლად წაშლის, რადგან მათ, თავიანთი პიროვნული როლი არასოდეს ამოუტვიფრავთ სიყვარულის მარადიულ მარმარილოზე, არამედ მუდამ წარმავალს, მირაჟულ და ფასადურ ბედნიერებას აშენებდნენ, იმ პურის თავთავის არასრულყოფილი, ანუ მოუმწიფებელი მარცვლით იკვებებოდნენ, რომელსაც ეკალბარდები აშთობენ მარად.

    პირქუში სიამაყე, მუდმივად სხვის უარყოფით თვისებებზე აპელირება და განდიდებისკენ მიმართული ამბიციები, საბოლოოდ დემონურ მდგომარეობამდე აკნინებენ ადამიანს. ამპარტავანი კაცი არასოდეს სულიერ და პიროვნულ ავტორიტეტს არ იყოლიებს, არც ქედს მოუდრეკს მოყვასს, უფალსაც მოჩვენებითად დაუნთებს სანთელს, სულსაც გაყიდის ფულისა და ძალაუფლებისათვის და ყოველთვის მონური მსოფლმხედველობისა იქნება, თანაც სრული ირონიით, რადგან თავად უტიფრად იტყვის კიდეც, რომ ყველაზე თავისუფალი არსებაა დედამიწაზე. მაგალითისთვის საკმარისია გავიხსენოთ: ალექსანდრე მაკედონელი, ჰეროდე, ნერონი, ტრაიანე, ადრიანე, დიოკლატიანე, ნაპოლეონი, ლენინი, ჰიტლერი, სტალინი, მაო ძედუნი, პინოჩეტი, სადამ ჰუსეინი, კიმ ჩენ ირი და მრავალი სხვა, რომელთაც ღმერთებად გამოაცხადეს თავიანთი თავები და თუ რა ბედი ეწია მათ სახელსა და სიცოცხლეს, ეს ალბათ ყველამ კარგად ვიცით. ამ ფონზე კი იესო ქრისტემ, ჭეშმარიტმა ღმერთმა, ადამიანად მოსვლა ინება ამქვეყნად და ჩვენთვის ჯვარცმა. არ დაგვავიწყდეს, რომ მან როგორც ადამიანმა, ისე დაამარცხა სატანა.

     ჩვეულებრივ ახლანდელი ეგოიზმისა და ჩაკეტილობის პირობებში ადამიანი განწირულია ორგვარი ტიპის მარტოობისათვის, ესენია: სულელისა და ბრძენის მარტომყოფობა. სულელს ადამიანები ტოვებენ, ბრძენი კი თავად ტოვებს ადამიანებს. სულელი უმოძრაო მარტოობაშია, ბრძენი კი დაუცხრომელ განმარტოვებაში. პირველი ცხოვრების აზრს ჰკარგავს, მეორე კი პოულობს მას. სწორედ ამაში მდგომარეობს სიცოცხლის მთელი ფილოსოფიაც.

    თვითდაკვირვებისა და შემეცნების პროცესში უნდა ჩავუღრმავდეთ ერთ, მეტად მნიშვნელოვან საკითხს: ვინ არის ღმერთი ჩვენთვის – მბრალმდებელი თუ მწყალობელი? ჯალათი თუ განმათავისუფლებელი? ბატონი თუ მსახური? ამ კითხვებზე პასუხს წმ. წერილი მკაფიოდ იძლევა, რომელსაც სამწუხაროდ საერთოდ არ ვკითხულობთ და ბებიის მიერ ნაჩუქარი, გადაუშლელი ვეფხისტყაოსნის გვერდით მაგიდაზე დამტვერილ მდგომარეობაში გვიდევს.

     აუცილებლად უნდა გავიაზროთ, რომ ღვთის სიტყვის დაცვა, უპირველეს ყოვლისა ამ სიტყვის ცხოვრებაში პრაქტიკული აღსრულებაა. თუ ჩვენ სახარებისეულად ვიცხოვრებთ, მერწმუნეთ, შესაძლოა სხვათა ცოდვები ვერც კი დავინახოთ. ამგვარი "სიბრმავით" კი ყველაზე უფრო უკეთ გავეცნობით საკუთარ რეალობას და გული სინანულით მოგვილბება. მთავარი ქრისტიანული პრინციპია, რომ საკუთარი თავისადმი ვიყოთ მკაცრები, ხოლო მოყვასის მიმართ კი ლმობირები. ჩვენ კიდევ ხშირად პირიქით გამოგვდის, რამეთუ არასწორი და თავნება პოზა, არ გვაძლევს ადამიანის მომავალში დანახვის უნარს და ამიტომაც მას ხშირ შემთხვევაში აწმყოდან დანახული ანალიზით ვაფასებთ, რაც ღმერთისთვის აბსოლუტურად უცხო და არაიმანენტურია.

    თუ ჩავუღრმავდებით საკითხს, აღმოვაჩენთ, რომ ხშირად შეფარულია ესა თუ ის სათნოება დიდი სიამაყის ქვეშ. ჩვეულებრივ კი რამდენადაც სული გარეშე თვალისათვის დაფარულია, იმდენად ძნელია განსაზღვრო მისი ხარისხი და მდგომარეობა, მაგრამ არსებობს გამოცდილება, პირობითად რომ ვთქვათ "სტატისტიკური დაკვირვება" სადაც ცდომილება არც თუ ისე დიდია.

    ამ ფონზე, ჩემი აზრით, ჩვენი სულის მთავარი სტრატეგიის ტაქტიკა უნდა შეიცვალოს: გნოსტიკოსობიდან – პრაქტიკულ ეკლესიურობამდე, რიტუალიზმიდან – აზროვნებამდე და აზროვნებიდან – საქციელებამდე! 

    რა გვაკლია? სიმდაბლე, რომლის რეალური არქონაც საკუთარი მეს დანახვას გამორიცხავს. ჩვენ გაბღენძილ ბუზებს ვგავართ, ნაკელზე ვზივართ, ფრთებს ვილესავთ და თავი პატივში გვგონია. როგორც წმ. იოანე სინელი იტყოდა: "მრავალნი ვუწოდებთ ჩვენს თავს ცოდვილს და შესაძლოა ასეც ვფიქრობდეთ, მაგრამ გულის სიმდაბლეს სხვებისგან მოყენებული შეურაცხყოფა გამოცდის".

    P.S. ცოტაოდენ იუმორს თუ მივმართავთ, რამდენადაც მახსოვს დასავლეთ საქართველოში "პატივი" სასუქს ნიშნავს.

გიორგი ტიგინაშვილი (ივრისპირელი), მწერალი